Other Translations: English , Srpski
From:
Udāna 3.8 Innige Sprüche 3.8
Piṇḍapātikasutta Einer, der nur Almosen isst
Evaṁ me sutaṁ—So habe ich es gehört:
ekaṁ samayaṁ bhagavā sāvatthiyaṁ viharati jetavane anāthapiṇḍikassa ārāme. Einmal hielt sich der Buddha bei Sāvatthī in Jetas Wäldchen auf, dem Kloster des Anāthapiṇḍika.
Tena kho pana samayena sambahulānaṁ bhikkhūnaṁ pacchābhattaṁ piṇḍapātapaṭikkantānaṁ karerimaṇḍalamāḷe sannisinnānaṁ sannipatitānaṁ ayamantarākathā udapādi: Da saßen nach dem Essen, als sie vom Almosengang zurückkamen, mehrere Mönche und Nonnen im Pavillon beim Kareribaum beisammen, und dieses Gespräch kam unter ihnen auf:
“Piṇḍapātiko, āvuso, bhikkhu piṇḍāya caranto labhati kālena kālaṁ manāpike cakkhunā rūpe passituṁ, labhati kālena kālaṁ manāpike sotena sadde sotuṁ, labhati kālena kālaṁ manāpike ghānena gandhe ghāyituṁ, labhati kālena kālaṁ manāpike jivhāya rase sāyituṁ, labhati kālena kālaṁ manāpike kāyena phoṭṭhabbe phusituṁ. „Geehrte, wenn ein Mönch, der nur Almosen isst, um Almosen umherzieht, bekommt er von Zeit zu Zeit angenehme Bilder zu sehen, angenehme Töne zu hören, angenehme Gerüche zu riechen, angenehme Geschmäcke zu schmecken und angenehme Berührungen zu empfinden.
Piṇḍapātiko, āvuso, bhikkhu sakkato garukato mānito pūjito apacito piṇḍāya carati. Er zieht um Almosen umher und wird geehrt, geachtet, gewürdigt, verehrt und wertgeschätzt.
Handāvuso, mayampi piṇḍapātikā homa. Kommt, auch wir sollten nur Almosen essen.
Mayampi lacchāma kālena kālaṁ manāpike cakkhunā rūpe passituṁ, mayampi lacchāma kālena kālaṁ manāpike sotena sadde sotuṁ, mayampi lacchāma kālena kālaṁ manāpike ghānena gandhe ghāyituṁ, mayampi lacchāma kālena kālaṁ manāpike jivhāya rase sāyituṁ, mayampi lacchāma kālena kālaṁ manāpike kāyena phoṭṭhabbe phusituṁ; Dann werden wir von Zeit zu Zeit angenehme Bilder zu sehen, angenehme Töne zu hören, angenehme Gerüche zu riechen, angenehme Geschmäcke zu schmecken und angenehme Berührungen zu empfinden bekommen.
mayampi sakkatā garukatā mānitā pūjitā apacitā piṇḍāya carissāmā”ti. Auch wir werden um Almosen umherziehen und geehrt, geachtet, gewürdigt, verehrt und wertgeschätzt werden.“
Ayañcarahi tesaṁ bhikkhūnaṁ antarākathā hoti vippakatā. Doch an dieser Stelle wurde die Unterhaltung zwischen diesen Mönchen und Nonnen unterbrochen.
Atha kho bhagavā sāyanhasamayaṁ paṭisallānā vuṭṭhito yena karerimaṇḍalamāḷo tenupasaṅkami; upasaṅkamitvā paññatte āsane nisīdi. Der Buddha kam am späten Nachmittag aus seiner Klausur und ging zum Pavillon beim Kareribaum. Er setzte sich auf den ausgebreiteten Sitz
Nisajja kho bhagavā bhikkhū āmantesi: und wandte sich an die Mönche und Nonnen:
“kāya nuttha, bhikkhave, etarahi kathāya sannisinnā, kā ca pana vo antarākathā vippakatā”ti? „Mönche und Nonnen, worüber habt ihr gerade gesprochen, als ihr hier beisammensaßt? Welches Gespräch wurde unterbrochen?“
“Idha, bhante, amhākaṁ pacchābhattaṁ piṇḍapātapaṭikkantānaṁ karerimaṇḍalamāḷe sannisinnānaṁ sannipatitānaṁ ayamantarākathā udapādi: Da berichteten die Mönche und Nonnen, worüber sie gesprochen hatten. Der Buddha sagte:
‘Piṇḍapātiko, āvuso, bhikkhu piṇḍāya caranto labhati kālena kālaṁ manāpike cakkhunā rūpe passituṁ, labhati kālena kālaṁ manāpike sotena sadde sotuṁ, labhati kālena kālaṁ manāpike ghānena gandhe ghāyituṁ, labhati kālena kālaṁ manāpike jivhāya rase sāyituṁ, labhati kālena kālaṁ manāpike kāyena phoṭṭhabbe phusituṁ.
Piṇḍapātiko, āvuso, bhikkhu sakkato garukato mānito pūjito apacito piṇḍāya carati.
Handāvuso, mayampi piṇḍapātikā homa.
Mayampi lacchāma kālena kālaṁ manāpike cakkhunā rūpe passituṁ …pe…
kāyena phoṭṭhabbe phusituṁ.
Mayampi sakkatā garukatā mānitā pūjitā apacitā piṇḍāya carissāmā’ti.
Ayaṁ kho no, bhante, antarākathā vippakatā, atha bhagavā anuppatto”ti.
“Na khvetaṁ, bhikkhave, tumhākaṁ patirūpaṁ kulaputtānaṁ saddhā agārasmā anagāriyaṁ pabbajitānaṁ yaṁ tumhe evarūpiṁ kathaṁ katheyyātha. „Mönche und Nonnen, für ehrbare Menschen wie euch, die aus Vertrauen aus dem Haus fortgezogen sind ins hauslose Leben, ist es nicht angebracht, über solche Dinge zu sprechen.
Sannipatitānaṁ vo, bhikkhave, dvayaṁ karaṇīyaṁ—Wenn ihr beisammensitzt, solltet ihr eins von zwei Dingen tun:
dhammī vā kathā ariyo vā tuṇhībhāvo”ti. über die Lehre sprechen oder edles Schweigen bewahren.“
Atha kho bhagavā etamatthaṁ viditvā tāyaṁ velāyaṁ imaṁ udānaṁ udānesi: Und da er diese Sache verstand, drückte der Buddha bei dieser Gelegenheit dieses innige Gefühl aus:
“Piṇḍapātikassa bhikkhuno, „Ein Mönch, der auf Almosen vertraut,
Attabharassa anaññaposino; auf sich selbst gestützt, versorgt niemand anderen;
Devā pihayanti tādino, den Unberührten beneiden selbst die Götter,
No ce saddasilokanissito”ti. aber nicht, wenn er auf Beliebtheit und einen guten Ruf aus ist.“
Aṭṭhamaṁ.