Petavatthu
Ubbarivagga
12. Kaṇṇamuṇḍapetivatthu
“Soṇṇasopānaphalakā,
soṇṇavālukasanthatā;
Tattha sogandhiyā vaggū,
sucigandhā manoramā.
Nānārukkhehi sañchannā,
nānāgandhasameritā;
Nānāpadumasañchannā,
puṇḍarīkasamotatā.
Surabhiṁ sampavāyanti,
manuññā māluteritā;
Haṁsakoñcābhirudā ca,
cakkavakkābhikūjitā.
Nānādijagaṇākiṇṇā,
nānāsaragaṇāyutā;
Nānāphaladharā rukkhā,
nānāpupphadharā vanā.
Na manussesu īdisaṁ,
nagaraṁ yādisaṁ idaṁ;
Pāsādā bahukā tuyhaṁ,
sovaṇṇarūpiyāmayā;
Daddallamānā ābhenti,
samantā caturo disā.
Pañca dāsisatā tuyhaṁ,
yā temā paricārikā;
Tā kambukāyūradharā,
kañcanāveḷabhūsitā.
Pallaṅkā bahukā tuyhaṁ,
sovaṇṇarūpiyāmayā;
Kadalimigasañchannā,
sajjā gonakasanthatā.
Yattha tvaṁ vāsūpagatā,
sabbakāmasamiddhinī;
Sampattāyaḍḍharattāya,
tato uṭṭhāya gacchasi.
Uyyānabhūmiṁ gantvāna,
pokkharaññā samantato;
Tassā tīre tuvaṁ ṭhāsi,
harite saddale subhe.
Tato te kaṇṇamuṇḍo sunakho,
Aṅgamaṅgāni khādati;
Yadā ca khāyitā āsi,
Aṭṭhisaṅkhalikā katā;
Ogāhasi pokkharaṇiṁ,
Hoti kāyo yathā pure.
Tato tvaṁ aṅgapaccaṅgī,
sucāru piyadassanā;
Vatthena pārupitvāna,
āyāsi mama santikaṁ.
Kiṁ nu kāyena vācāya,
manasā dukkaṭaṁ kataṁ;
Kissa kammavipākena,
kaṇṇamuṇḍo sunakho tava;
Aṅgamaṅgāni khādatī”ti.
“Kimilāyaṁ gahapati,
saddho āsi upāsako;
Tassāhaṁ bhariyā āsiṁ,
dussīlā aticārinī.
So maṁ aticaramānāya,
sāmiko etadabravi;
‘Netaṁ channaṁ patirūpaṁ,
yaṁ tvaṁ aticarāsi maṁ’.
Sāhaṁ ghorañca sapathaṁ,
musāvādañca bhāsisaṁ;
‘Nāhaṁ taṁ aticarāmi,
kāyena uda cetasā.
Sacāhaṁ taṁ aticarāmi,
kāyena uda cetasā;
Kaṇṇamuṇḍoyaṁ sunakho,
aṅgamaṅgāni khādatu’.
Tassa kammassa vipākaṁ,
musāvādassa cūbhayaṁ;
Satteva vassasatāni,
anubhūtaṁ yato hi me;
Kaṇṇamuṇḍo ca sunakho,
aṅgamaṅgāni khādati.
Tvañca deva bahukāro,
atthāya me idhāgato;
Sumuttāhaṁ kaṇṇamuṇḍassa,
asokā akutobhayā.
Tāhaṁ deva namassāmi,
yācāmi pañjalīkatā;
Bhuñja amānuse kāme,
rama deva mayā sahā”ti.
“Bhuttā amānusā kāmā,
ramitomhi tayā saha;
Tāhaṁ subhage yācāmi,
khippaṁ paṭinayāhi man”ti.
Kaṇṇamuṇḍapetivatthu dvādasamaṁ.