Petavatthu
Cūḷavagga
7. Migaluddakapetavatthu
“Naranāripurakkhato yuvā,
Rajanīyehi kāmaguṇehi sobhasi;
Divasaṁ anubhosi kāraṇaṁ,
Kimakāsi purimāya jātiyā”ti.
“Ahaṁ rājagahe ramme,
ramaṇīye giribbaje;
Migaluddo pure āsiṁ,
lohitapāṇi dāruṇo.
Avirodhakaresu pāṇisu,
Puthusattesu paduṭṭhamānaso;
Vicariṁ atidāruṇo sadā,
Parahiṁsāya rato asaññato.
Tassa me sahāyo suhadayo,
Saddho āsi upāsako;
Sopi maṁ anukampanto,
Nivāresi punappunaṁ.
‘Mākāsi pāpakaṁ kammaṁ,
Mā tāta duggatiṁ agā;
Sace icchasi pecca sukhaṁ,
Virama pāṇavadhā asaṁyamā’.
Tassāhaṁ vacanaṁ sutvā,
Sukhakāmassa hitānukampino;
Nākāsiṁ sakalānusāsaniṁ,
Cirapāpābhirato abuddhimā.
So maṁ puna bhūrisumedhaso,
Anukampāya saṁyame nivesayi;
‘Sace divā hanasi pāṇino,
Atha te rattiṁ bhavatu saṁyamo’.
Svāhaṁ divā hanitvā pāṇino,
Virato rattimahosi saññato;
Rattāhaṁ paricāremi,
Divā khajjāmi duggato.
Tassa kammassa kusalassa,
Anubhomi rattiṁ amānusiṁ;
Divā paṭihatāva kukkurā,
Upadhāvanti samantā khādituṁ.
Ye ca te satatānuyogino,
Dhuvaṁ payuttā sugatassa sāsane;
Maññāmi te amatameva kevalaṁ,
Adhigacchanti padaṁ asaṅkhatan”ti.
Migaluddakapetavatthu sattamaṁ.