Theravadan

Other Translations: Deutsch , English , ગુજરાતી , हिन्दी , ру́сский язы́к , Srpski

From: Piotr Jagodziński

Majjhima Nikāya 3 Zbiór mów średniej długości - mowa 3

Dhammadāyādasutta Mowa o tych, którzy dziedziczą Dhammę

Evaṁ me sutaṁ—Oto com usłyszał –

ekaṁ samayaṁ bhagavā sāvatthiyaṁ viharati jetavane anāthapiṇḍikassa ārāme. pewnego razu Błogosławiony przebywał niedaleko miasta Sāvatthi w klasztorze Anāthapiṇḍiki w gaju Jety.

Tatra kho bhagavā bhikkhū āmantesi: Tam Błogosławiony zwrócił się do mnichów:

“bhikkhavo”ti. „Mnisi”.

“Bhadante”ti te bhikkhū bhagavato paccassosuṁ. „Bhadante”, mnisi ci posłyszeli Błogosławionego.

Bhagavā etadavoca: Oto co Błogosławiony powiedział:

“Dhammadāyādā me, bhikkhave, bhavatha, mā āmisadāyādā. „Mnisi, bądźcie tymi, którzy dziedziczą Dhammę, a nie tymi, którzy dziedziczą to, co materialne.

Atthi me tumhesu anukampā: Z troski o was pomyślałem:

‘kinti me sāvakā dhammadāyādā bhaveyyuṁ, no āmisadāyādā’ti. »Jak moi uczniowie mogą być tymi, którzy dziedziczą Dhammę, a nie tymi, którzy dziedziczą to, co materialne?«.

Tumhe ca me, bhikkhave, āmisadāyādā bhaveyyātha no dhammadāyādā, tumhepi tena ādiyā bhaveyyātha: Gdybyście byli tymi, którzy dziedziczą to, co materialne, a nie tymi, którzy dziedziczą Dhammę, wtedy przyjęłoby się o was:

‘āmisadāyādā satthusāvakā viharanti, no dhammadāyādā’ti; »Nauczyciel i uczniowie żyją z dziedziczenia tego, co materialne, a nie z dziedziczenia Dhammy«,

ahampi tena ādiyo bhaveyyaṁ: wtedy przyjęłoby się również o mnie:

‘āmisadāyādā satthusāvakā viharanti, no dhammadāyādā’ti. »Nauczyciel i uczniowie żyją z dziedziczenia tego, co materialne, a nie z dziedziczenia Dhammy«.

Tumhe ca me, bhikkhave, dhammadāyādā bhaveyyātha, no āmisadāyādā, tumhepi tena na ādiyā bhaveyyātha: Gdybyście byli tymi, którzy dziedziczą Dhammę, a nie tymi, którzy dziedziczą to, co materialne, wtedy przyjęłoby się o was:

‘dhammadāyādā satthusāvakā viharanti, no āmisadāyādā’ti; »Nauczyciel i uczniowie żyją z dziedziczenia Dhammy, nie z dziedziczenia tego, co materialne«,

ahampi tena na ādiyo bhaveyyaṁ: wtedy przyjęłoby się również o mnie:

‘dhammadāyādā satthusāvakā viharanti, no āmisadāyādā’ti. »Nauczyciel i uczniowie żyją z dziedziczenia Dhammy, nie z dziedziczenia tego, co materialne«.

Tasmātiha me, bhikkhave, dhammadāyādā bhavatha, mā āmisadāyādā. Dlatego też, mnisi, bądźcie tymi, którzy dziedziczą Dhammę, a nie tymi, którzy dziedziczą to, co materialne.

Atthi me tumhesu anukampā: Z troski o was pomyślałem:

‘kinti me sāvakā dhammadāyādā bhaveyyuṁ, no āmisadāyādā’ti. »Jak moi uczniowie mogą być tymi, którzy dziedziczą Dhammę, a nie tymi, którzy dziedziczą to, co materialne?«.

Idhāhaṁ, bhikkhave, bhuttāvī assaṁ pavārito paripuṇṇo pariyosito suhito yāvadattho; Co by było, mnisi, gdybym był najedzony, zaspokojony, pełny, nasycony, miałbym się dobrze, wziąwszy tyle, ile chciałem,

siyā ca me piṇḍapāto atirekadhammo chaḍḍanīyadhammo. a pozostałoby coś z jałmużny, coś do wyrzucenia.

Atha dve bhikkhū āgaccheyyuṁ jighacchādubbalyaparetā. Wtedy przyszłoby dwóch mnichów, zamorzonych głodem i słabych.

Tyāhaṁ evaṁ vadeyyaṁ: Powiedziałbym więc do nich:

‘ahaṁ khomhi, bhikkhave, bhuttāvī pavārito paripuṇṇo pariyosito suhito yāvadattho; »Doprawdy, mnisi, jestem najedzony, zaspokojony, pełny, nasycony, mam się dobrze, wziąwszy tyle, ile chciałem.

atthi ca me ayaṁ piṇḍapāto atirekadhammo chaḍḍanīyadhammo. Jest tak, że pozostało coś z jałmużny, coś do wyrzucenia.

Sace ākaṅkhatha, bhuñjatha, no ce tumhe bhuñjissatha, idānāhaṁ appaharite vā chaḍḍessāmi, appāṇake vā udake opilāpessāmī’ti. Jeśli potrzebujecie, jedzcie, jeśli nie zjecie, to zaraz to wyrzucę tam, gdzie mało roślin, albo opłuczę wodą, w której nie ma żywych istot«.

Tatrekassa bhikkhuno evamassa: Wtedy pierwszy z mnichów tak by pomyślał:

‘bhagavā kho bhuttāvī pavārito paripuṇṇo pariyosito suhito yāvadattho; »Błogosławiony jest najedzony, zaspokojony, pełny, nasycony, ma się dobrze, wziąwszy tyle, ile chciał,

atthi cāyaṁ bhagavato piṇḍapāto atirekadhammo chaḍḍanīyadhammo. a pozostało coś z jałmużny Błogosławionego, coś do wyrzucenia.

Sace mayaṁ na bhuñjissāma, idāni bhagavā appaharite vā chaḍḍessati, appāṇake vā udake opilāpessati. Jeśli tego nie zjemy, to Błogosławiony zaraz to wyrzuci tam, gdzie mało roślin, albo opłucze wodą, w której nie ma żywych istot.

Vuttaṁ kho panetaṁ bhagavatā: A przecież, tak było powiedziane przez Błogosławionego:

“dhammadāyādā me, bhikkhave, bhavatha, mā āmisadāyādā”ti. ʽMnisi, bądźcie tymi, którzy dziedziczą Dhammę, a nie tymi, którzy dziedziczą to, co materialne’.

Āmisaññataraṁ kho panetaṁ, yadidaṁ piṇḍapāto. To, co pozostało z jałmużny, jest przecież innym rodzajem tego, co materialne.

Yannūnāhaṁ imaṁ piṇḍapātaṁ abhuñjitvā imināva jighacchādubbalyena evaṁ imaṁ rattindivaṁ vītināmeyyan’ti. Co by było, gdybym nie zjadł tego, co pozostało z jałmużny, i spędził dzień i noc, będąc głodnym i słabym?«.

So taṁ piṇḍapātaṁ abhuñjitvā teneva jighacchādubbalyena evaṁ taṁ rattindivaṁ vītināmeyya. Nie zjadłszy tego, co pozostało z jałmużny, spędził dzień i noc, będąc głodnym i słabym.

Atha dutiyassa bhikkhuno evamassa: Wtedy drugi z mnichów tak by pomyślał:

‘bhagavā kho bhuttāvī pavārito paripuṇṇo pariyosito suhito yāvadattho; »Błogosławiony jest najedzony, zaspokojony, pełny, nasycony, ma się dobrze, wziąwszy tyle, ile chciał,

atthi cāyaṁ bhagavato piṇḍapāto atirekadhammo chaḍḍanīyadhammo. a pozostało coś z jałmużny Błogosławionego, coś do wyrzucenia.

Yannūnāhaṁ imaṁ piṇḍapātaṁ bhuñjitvā jighacchādubbalyaṁ paṭivinodetvā evaṁ imaṁ rattindivaṁ vītināmeyyan’ti. Co by było, gdybym zjadł to, co pozostało z jałmużny, pozbywszy się głodu i słabości, i tak spędził dzień i noc?«.

So taṁ piṇḍapātaṁ bhuñjitvā jighacchādubbalyaṁ paṭivinodetvā evaṁ taṁ rattindivaṁ vītināmeyya. Zjadłszy to, co pozostało z jałmużny, pozbył się głodu i słabości i tak spędził dzień i noc.

Kiñcāpi so, bhikkhave, bhikkhu taṁ piṇḍapātaṁ bhuñjitvā jighacchādubbalyaṁ paṭivinodetvā evaṁ taṁ rattindivaṁ vītināmeyya, atha kho asuyeva me purimo bhikkhu pujjataro ca pāsaṁsataro ca. Mnisi, mimo że ten mnich, który zjadł to, co pozostało z jałmużny, pozbywszy się głodu i słabości, tak spędził dzień i noc, to jednak pierwszy mnich jest godzien szacunku i pochwały.

Taṁ kissa hetu? Jaka jest tego przyczyna?

Tañhi tassa, bhikkhave, bhikkhuno dīgharattaṁ appicchatāya santuṭṭhiyā sallekhāya subharatāya vīriyārambhāya saṁvattissati. Jest tak, mnisi, ponieważ sprawi to, że przez długi czas mnich ten niewiele będzie chciał, będzie zadowolony, zaprzestanie tego, co niezdrowe, łatwym będzie wykarmienie go, wzniecał będzie energię.

Tasmātiha me, bhikkhave, dhammadāyādā bhavatha, mā āmisadāyādā. Dlatego też, mnisi, bądźcie tymi, którzy dziedziczą Dhammę, a nie tymi, którzy dziedziczą to, co materialne.

Atthi me tumhesu anukampā: Z troski o was pomyślałem:

‘kinti me sāvakā dhammadāyādā bhaveyyuṁ, no āmisadāyādā’”ti. »Jak moi uczniowie mogą być tymi, którzy dziedziczą Dhammę, a nie tymi, którzy dziedziczą to, co materialne?«.

Idamavoca bhagavā. To właśnie powiedział Błogosławiony.

Idaṁ vatvāna sugato uṭṭhāyāsanā vihāraṁ pāvisi. Powiedziawszy to, Spełniony wstał ze swego siedziska i wszedł do miejsca, w którym przebywał.

Tatra kho āyasmā sāriputto acirapakkantassa bhagavato bhikkhū āmantesi: Wtedy to, zaraz po odejściu Błogosławionego, Czcigodny Sāriputta zwrócił się do mnichów:

“āvuso bhikkhave”ti. „Bracia mnisi”.

“Āvuso”ti kho te bhikkhū āyasmato sāriputtassa paccassosuṁ. „Bracie”, mnisi ci posłyszeli Czcigodnego Sāriputtę.

Āyasmā sāriputto etadavoca: Oto co Czcigodny Sāriputta powiedział:

“Kittāvatā nu kho, āvuso, satthu pavivittassa viharato sāvakā vivekaṁ nānusikkhanti, kittāvatā ca pana satthu pavivittassa viharato sāvakā vivekamanusikkhantī”ti? „Bracia, w jakiej mierze uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, nie ćwiczą się w odosobnianiu, a w jakiej mierze uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, ćwiczą się w odosobnianiu?”.

“Dūratopi kho mayaṁ, āvuso, āgacchāma āyasmato sāriputtassa santike etassa bhāsitassa atthamaññātuṁ. „Doprawdy, przyszlibyśmy do Czcigodnego Sāriputty z daleka, by poznać znaczenie tej wypowiedzi.

Sādhu vatāyasmantaṁyeva sāriputtaṁ paṭibhātu etassa bhāsitassa attho; Dobrze by się stało, gdyby Czcigodny Sāriputta zechciał wyjaśnić nam znaczenie tej wypowiedzi.

āyasmato sāriputtassa sutvā bhikkhū dhāressantī”ti. Usłyszawszy to od Czcigodnego Sāriputty, mnisi uchwycą to”.

“Tena hāvuso, suṇātha, sādhukaṁ manasi karotha, bhāsissāmī”ti. „Zatem, bracia, słuchajcie z należytą uwagą tego, co powiem”.

“Evamāvuso”ti kho te bhikkhū āyasmato sāriputtassa paccassosuṁ. „Tak będzie, bracie”, mnisi ci posłyszeli Czcigodnego Sāriputtę.

Āyasmā sāriputto etadavoca: Oto co Czcigodny Sāriputta powiedział:

“Kittāvatā nu kho, āvuso, satthu pavivittassa viharato sāvakā vivekaṁ nānusikkhanti? „Bracia, w jakiej mierze uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, nie ćwiczą się w odosobnianiu?

Idhāvuso, satthu pavivittassa viharato sāvakā vivekaṁ nānusikkhanti, Jest tak, bracia, że uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, nie ćwiczą się w odosobnianiu,

yesañca dhammānaṁ satthā pahānamāha, te ca dhamme nappajahanti, nie porzucają tego, co nauczyciel każe im porzucić,

bāhulikā ca honti, sāthalikā, okkamane pubbaṅgamā, paviveke nikkhittadhurā. za wiele mają, są gnuśni, pierwsi do zejścia na złą drogę, ciężar odosobnienia odkładają.

Tatrāvuso, therā bhikkhū tīhi ṭhānehi gārayhā bhavanti. Są tam, bracia, starsi mnisi, którzy stają się godni pogardy z trzech powodów:

‘Satthu pavivittassa viharato sāvakā vivekaṁ nānusikkhantī’ti—»Uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, nie ćwiczą się w odosobnianiu«

iminā paṭhamena ṭhānena therā bhikkhū gārayhā bhavanti. taki jest pierwszy powód, dla którego starsi mnisi stają się godni pogardy.

‘Yesañca dhammānaṁ satthā pahānamāha te ca dhamme nappajahantī’ti—»Nie porzucają tego, co nauczyciel każe im porzucić«

iminā dutiyena ṭhānena therā bhikkhū gārayhā bhavanti. taki jest drugi powód, dla którego starsi mnisi stają się godni pogardy.

‘Bāhulikā ca, sāthalikā, okkamane pubbaṅgamā, paviveke nikkhittadhurā’ti—»Mają za wiele, są gnuśni, pierwsi do zejścia na złą drogę, ciężar odosobnienia odkładają«

iminā tatiyena ṭhānena therā bhikkhū gārayhā bhavanti. taki jest trzeci powód, dla którego starsi mnisi stają się godni pogardy.

Therā, āvuso, bhikkhū imehi tīhi ṭhānehi gārayhā bhavanti. Ci starsi mnisi, bracia, są tymi, którzy stają się godni pogardy z trzech powodów.

Tatrāvuso, majjhimā bhikkhū …pe… Są tam, bracia, mnisi będący w środkowym stadium (…)

navā bhikkhū tīhi ṭhānehi gārayhā bhavanti. nowi mnisi, którzy stają się godni pogardy z trzech powodów:

‘Satthu pavivittassa viharato sāvakā vivekaṁ nānusikkhantī’ti—»Uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, nie ćwiczą się w odosobnianiu«

iminā paṭhamena ṭhānena navā bhikkhū gārayhā bhavanti. taki jest pierwszy powód, dla którego nowi mnisi stają się godni pogardy.

‘Yesañca dhammānaṁ satthā pahānamāha te ca dhamme nappajahantī’ti—»Nie porzucają tego, co nauczyciel każe im porzucić«

iminā dutiyena ṭhānena navā bhikkhū gārayhā bhavanti. taki jest drugi powód, dla którego nowi mnisi stają się godni pogardy.

‘Bāhulikā ca honti, sāthalikā, okkamane pubbaṅgamā, paviveke nikkhittadhurā’ti—»Mają za wiele, są gnuśni, pierwsi do zejścia na złą drogę, ciężar odosobnienia odkładają«

iminā tatiyena ṭhānena navā bhikkhū gārayhā bhavanti. taki jest trzeci powód, dla którego nowi mnisi stają się godni pogardy.

Navā, āvuso, bhikkhū imehi tīhi ṭhānehi gārayhā bhavanti. Ci nowi mnisi, bracia, są tymi, którzy stają się godni pogardy z trzech powodów.

Ettāvatā kho, āvuso, satthu pavivittassa viharato sāvakā vivekaṁ nānusikkhanti. Bracia, w takiej mierze uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, nie ćwiczą się w odosobnianiu.

Kittāvatā ca panāvuso, satthu pavivittassa viharato sāvakā vivekamanusikkhanti? Bracia, w jakiej mierze uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, ćwiczą się w odosobnianiu?

Idhāvuso, satthu pavivittassa viharato sāvakā vivekamanusikkhanti—Jest tak, bracia, że uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, ćwiczą się w odosobnianiu,

yesañca dhammānaṁ satthā pahānamāha te ca dhamme pajahanti; gdy porzucają to, co nauczyciel każe im porzucić,

na ca bāhulikā honti, na sāthalikā okkamane nikkhittadhurā paviveke pubbaṅgamā. nie mają za wiele, nie są gnuśni, schodzenie na złą drogę odkładają, są pierwsi do odosobniania.

Tatrāvuso, therā bhikkhū tīhi ṭhānehi pāsaṁsā bhavanti. Są tam, bracia, starsi mnisi, którzy stają się godni pochwały z trzech powodów:

‘Satthu pavivittassa viharato sāvakā vivekamanusikkhantī’ti—»Uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, ćwiczą się w odosobnianiu«

iminā paṭhamena ṭhānena therā bhikkhū pāsaṁsā bhavanti. taki jest pierwszy powód, dla którego starsi mnisi stają się godni pochwały.

‘Yesañca dhammānaṁ satthā pahānamāha te ca dhamme pajahantī’ti—»Porzucają to, co nauczyciel każe im porzucić«

iminā dutiyena ṭhānena therā bhikkhū pāsaṁsā bhavanti. taki jest drugi powód, dla którego starsi mnisi stają się godni pochwały.

‘Na ca bāhulikā, na sāthalikā okkamane nikkhittadhurā paviveke pubbaṅgamā’ti—»Nie mają za wiele, nie są gnuśni, schodzenie na złą drogę odkładają, są pierwsi do odosobniania«

iminā tatiyena ṭhānena therā bhikkhū pāsaṁsā bhavanti. taki jest trzeci powód, dla którego starsi mnisi stają się godni pochwały.

Therā, āvuso, bhikkhū imehi tīhi ṭhānehi pāsaṁsā bhavanti. Ci starsi mnisi, bracia, są tymi, którzy stają się godni pochwały z trzech powodów.

Tatrāvuso, majjhimā bhikkhū …pe… Są tam, bracia, mnisi w środkowym stadium (…)

navā bhikkhū tīhi ṭhānehi pāsaṁsā bhavanti. nowi mnisi, którzy stają się godni pochwały z trzech powodów:

‘Satthu pavivittassa viharato sāvakā vivekamanusikkhantī’ti—»Uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, ćwiczą się w odosobnianiu«

iminā paṭhamena ṭhānena navā bhikkhū pāsaṁsā bhavanti. taki jest pierwszy powód, dla którego nowi mnisi stają się godni pochwały.

‘Yesañca dhammānaṁ satthā pahānamāha te ca dhamme pajahantī’ti—»Porzucają to, co nauczyciel każe im porzucić«

iminā dutiyena ṭhānena navā bhikkhū pāsaṁsā bhavanti. taki jest drugi powód, dla którego nowi mnisi stają się godni pochwały.

‘Na ca bāhulikā, na sāthalikā okkamane nikkhittadhurā paviveke pubbaṅgamā’ti—»Nie mają za wiele, nie są gnuśni, schodzenie na złą drogę odkładają, są pierwsi do odosobniania«

iminā tatiyena ṭhānena navā bhikkhū pāsaṁsā bhavanti. taki jest trzeci powód, dla którego nowi mnisi stają się godni pochwały.

Navā, āvuso, bhikkhū imehi tīhi ṭhānehi pāsaṁsā bhavanti. Ci nowi mnisi, bracia, są tymi, którzy stają się godni pochwały z trzech powodów.

Ettāvatā kho, āvuso, satthu pavivittassa viharato sāvakā vivekamanusikkhanti. Bracia, w takiej mierze uczniowie nauczyciela, który przebywa w odosobnieniu, ćwiczą się w odosobnianiu.

Tatrāvuso, lobho ca pāpako doso ca pāpako. Złem jest tu, bracia, chciwość, złem jest niechęć.

Lobhassa ca pahānāya dosassa ca pahānāya atthi majjhimā paṭipadā cakkhukaraṇī ñāṇakaraṇī upasamāya abhiññāya sambodhāya nibbānāya saṁvattati. Porzucenie chciwości, porzucenie niechęci to Środkowa Droga, która tworzy wizję, tworzy wgląd, prowadzi do uspokojenia, do wyższego poznania, do Samoprzebudzenia, do Nibbāny.

Katamā ca sā, āvuso, majjhimā paṭipadā cakkhukaraṇī ñāṇakaraṇī upasamāya abhiññāya sambodhāya nibbānāya saṁvattati? Która to, bracia, Środkowa Droga tworzy wizję, tworzy wgląd, prowadzi do uspokojenia, do wyższego poznania, do Samoprzebudzenia, do Nibbāny?

Ayameva ariyo aṭṭhaṅgiko maggo, seyyathidaṁ—Jest to ta Szlachetna Ośmioraka Ścieżka, a mianowicie:

sammādiṭṭhi sammāsaṅkappo sammāvācā sammākammanto sammāājīvo sammāvāyāmo sammāsati sammāsamādhi. Właściwy Pogląd, Właściwe Nastawienie, Właściwa Mowa, Właściwe Działanie, Właściwy Sposób Życia, Właściwy Wysiłek, Właściwa Uważność, Właściwe Skupienie.

Ayaṁ kho sā, āvuso, majjhimā paṭipadā cakkhukaraṇī ñāṇakaraṇī upasamāya abhiññāya sambodhāya nibbānāya saṁvattati. Tym jest Środkowa Droga, która tworzy wizję, tworzy wgląd, prowadzi do uspokojenia, do wyższego poznania, do Samoprzebudzenia, do Nibbāny.

Tatrāvuso, kodho ca pāpako upanāho ca pāpako …pe… Złem jest tu, bracia, gniew, złem jest żywienie urazy (…)

makkho ca pāpako paḷāso ca pāpako, złem jest szydzenie z innych, złem jest bycie bezlitosnym,

issā ca pāpikā maccherañca pāpakaṁ, złem jest zazdrość, złem jest skąpstwo,

māyā ca pāpikā sāṭheyyañca pāpakaṁ, złem jest tworzenie pozorów, złem jest skrytość,

thambho ca pāpako sārambho ca pāpako, złem jest upór, złem jest porywczość,

māno ca pāpako atimāno ca pāpako, złem jest mierzenie się z innymi, złem jest wysokie mniemanie o sobie,

mado ca pāpako pamādo ca pāpako. złem jest pycha, złem jest niedbalstwo.

Madassa ca pahānāya pamādassa ca pahānāya atthi majjhimā paṭipadā cakkhukaraṇī ñāṇakaraṇī upasamāya abhiññāya sambodhāya nibbānāya saṁvattati. Porzucenie pychy, porzucenie niedbalstwa to Środkowa Droga, która tworzy wizję, tworzy wgląd, prowadzi do uspokojenia, do wyższego poznania, do Samoprzebudzenia, do Nibbāny.

Ayameva ariyo aṭṭhaṅgiko maggo, seyyathidaṁ—Jest to ta Szlachetna Ośmioraka Ścieżka, a mianowicie:

Ayaṁ kho sā, āvuso, majjhimā paṭipadā cakkhukaraṇī ñāṇakaraṇī upasamāya abhiññāya sambodhāya nibbānāya saṁvattatī”ti. Tym jest Środkowa Droga, która tworzy wizję, tworzy wgląd, prowadzi do uspokojenia, do wyższego poznania, do Samoprzebudzenia, do Nibbāny.

Idamavocāyasmā sāriputto. To właśnie powiedział Czcigodny Sāriputta.

Attamanā te bhikkhū āyasmato sāriputtassa bhāsitaṁ abhinandunti. Uradowani mnisi rozkoszowali się słowami Czcigodnego Sāriputty.

Dhammadāyādasuttaṁ niṭṭhitaṁ tatiyaṁ. Koniec – trzeciej w zbiorze – mowy o tych, którzy dziedziczą Dhammę.

Previous Next